I love Namibia!

Time is flying when you’re having fun! Het zit erop. Ik ben klaar met werken bij LifeLine en dat doet stiekum meer pijn dan ik dacht. In een woord samenvatten kan eigenlijk niet, want het was méér dan fantastisch, méér dan leerzaam, méér dan geweldig en méér dan bijzonder. Vrijdag een fantastische lunch gehad als afscheid van mijn collega’s, met hele persoonlijke cadeaus, kaartjes en een aanbod voor een vaste baan als manager van het ChildLine team (;-)) Bijna iedereen had een korte speech, zelfs de meest stille collega’s en dus kreeg ik tranen in mijn ogen. Hele leuke en bijzondere herinneringen werden opgehaald, waardoor ik weer even terug kon kijken op mijn tijd bij LifeLine en dan realiseer je je pas hoeveel je eigenlijk hebt meegemaakt en gedaan. Zaterdag hebben mijn huisgenote Carin (die eind van deze week ook vertrekt) nog een feestje gegeven voor alle collega’s, andere VSO’ers en vrienden. En zondag zijn we afscheid gaan nemen bij Moeder Maria. Nog een keer spelen met alle kids, knuffelen en lachen. Nog een keer mijn T-shirt binnen 10 minuten onder gepist, maar ach. Alle spullen die Carin en ik niet meer kunnen gebruiken, opeten of meenemen in de te volle koffer, konden we hier mooi kwijt. De bouw van het huis schiet al aardig op, mede omdat er meerdere mensen inmiddels zijn betrokken bij het project. Hieronder zien jullie nog wat laatste foto’s van de aanbouw. Jeske (een andere Nederlandse volunteer) en Anna (een Amerikaanse, die nog tot December in Namibia blijft) houden de bouw in de gaten en mij op de hoogte van de laatste vorderingen. Dus het geld zal goed worden besteed!

Er zijn zoveel dingen die ik nooit meer zal vergeten: de rijke en nog steeds traditioneel levende culturen, de watersnood in het noorden, mijn altijd vriendelijke en grappige collega’s, de mooiste zonsondergangen 6 vd 7 dagen per week, springbokkies drinken en poolen met andere VSO’ers, Maureen’s uitleg bij haar poster ‘not just a pretty face’, happy birthday in 5 lokale talen op mijn verjaardag, de schattige weeskinderen in het huis van Maria, rare gewoontes van Namibiers als de WC-deur niet op slot doen, de dood van een collega aan AIDS, de in-house training over HIV en Men, leven in een traditionele homestead en echt opgenomen worden in de al zo grote familie, Landskampioen indoorhockey met de dames van Windhoek Old Boys, stappen met lokale of VSO collega’s in La Dee Das en de Maskarade, de kraakheldere sterrenhemels, Izzit en Yebo, zand in mijn eten, luipaarden, Olifanten en leeuwen in Etosha, de zware verhalen van mijn Rwandese collega’s, filevrij rijden in een uitgestrekt landschap, ’s nachts de duinen beklimmen bij Swakopmund, trots op mijn bereikte doelen en persoonlijke groei, het prik-accident waarbij een collega werd blootgesteld aan HIV, Pannekoeken bakken met mijn zusjes, mijn exit-interview bij LifeLine met alleen maar lof en positieve feedback, de vakanties en weekendjes weg, de beroving en poging tot inbraak, dolfijntje Neige en taxi Tommy, interviews met de kids van ChildLine Radio, het steeds hoger wordende bedrag voor Maria en haar kids, met het ChildLine team mee om poppenkast te kijken, Katetura en Wanaheda, mijn haar rood verven met een Himba, kanoën met dolfijnen en zeeleeuwen, die ene tip waardoor de collega haar computer beter begrijpt en de hele dag blij is………

Nog een laatste bedankje aan iedereen die het project van Maria heeft gesteund, iedereen die mij lieve kaartjes, brieven en tekeningen heeft gestuurd en aan Randstad voor het mogelijk maken van deze geweldige kans. Nu is het tijd voor nog wat vakantie. Via Kaapstad, Mauritius en India (GOA) kom ik weer naar Amsterdam, waar ik begin juli hoop te landen. The sky is the limit, dus ik doe het gewoon allemaal!

Liefs Baukje