Poppenkast en appies kijken

Nu 1,5e week aan het werk en al heel veel meegekregen van de organisatie en haar mensen. Bij LifeLine / Childline werken mensen uit veel verschillende culturen en achtergronden, wat kenmerkend is voor het land en wat het een heel divers gezelschap maakt. Daarbij zijn er naast de vele Namibiërs ook veel andere nationaliteiten, waaronder een aantal Zuid-Afrikanen en voor zover ik ze heb leren kennen, minimaal één collega uit landen als Angola, Kenya, Rwanda, Uganda, UK, India (de andere VSO volunteer) en Zimbabwe, luisterend naar fantastische namen als Beulah, Sumitra en Desert. Ik heb geluk en mag deze week direct aansluiten bij een 3-daagse workshop over HIV & men. Alle vaste medewerkers en vrijwilligers uit de Windhoek regio zijn uitgenodigd. Met zo’n mengelmoes aan culturen en achtergronden krijg je bij elke discussie of oefening een fantastisch, maar soms ook schokkend beeld van hoe het leven is in Afrika en hoe verschillend de problemen en denkwijzen zijn. Het mooie is dat iedereen erg open is en respect heeft voor de mening van anderen, hoewel het soms ook erg emotioneel is en mensen soms met grote ogen en open mond luisteren naar wat anderen vertellen.

Tussen de training door doen we veel energizers, zoals we ook bij de VSO-trainingen deden. Voor wie het niet kent: een energizer is een korte actieve oefening, tussen de trainingsonderdelen door, om iedereen weer even wakker te schudden of te laten ontspannen. Voor mijn oude hockeyvriendinnetjes van Westland meisjes A: super grappig, één van de energizers is een oud drankspelletje dat wij vaak deden op toernooien, alleen wordt er tijdens de training uiteraard niet gedronken. Het is het spel, waarbij je eerst op je beide dijbenen klapt, dan in je handen klapt, dan je eigen rugnummer opnoemt met een duim naast je rechteroor en vervolgens iemand anders rugnummer met je andere duim naast je linkeroor. Die persoon (heel vaak Linda met rugnummer 7, want dat ging geheid fout…) is daarna aan de beurt. Let je niet op, moet je drinken. Een paar jongere Namibische collega’s kennen het gelukkig ook als drankspelletje. Zo zie je maar hoe universeel sommige dingen zijn.

Childline is het onderdeel binnen de organisatie, die zorgt voor de kleintjes. Ik heb 2x een ochtend meegekeken tijdens een schoolbezoek en heb daar een aantal video’s van gemaakt, waarvan je een klein stukje kunt zien (scrol op deze pagina naar beneden, ergens aan de linkerkant). Childline bestaat uit allemaal jonge mensen van tussen de 20 en 30 jaar oud. Ze runnen een aantal programma’s ten behoeve van het psychosociale welzijn van kinderen. De belangrijkste zijn een radioprogramma voor en door kinderen en voorlichting op scholen over huiselijk geweld, seksuele misbruik, HIV / AIDS etc. Dit laatste doen ze op verschillende manieren, afhankelijk van de leeftijd van de kinderen. Zo doen ze poppenkast voor de jongste groepen (4-8/9 jaar) drama voor de oudere kinderen en praatgroepen voor de middelbare scholieren. Op de video zie je een stukje van een Puppetry voor groep 2 van een basisschool in Windhoek. Het programma heet ‘Feeling Yes, Feeling No’ en gaat over je eigen lichaam, waarbij vooral geleerd wordt nee te zeggen tegen ongewenste lichamelijke betastingen (van pesten tot en met fysiek of seksueel misbruik).

Mijn eerste weekend op pad zijn we gaan kamperen bij de Spreetshoogte, bekend om zijn fantastische uitzicht en zonsondergang. Onderweg het eerste wildlife van Namibië gezien, van een Oryx en Baboons tot Struisvogels, Dassen en Mongoos. De camping was enorm ruim, had een fantastisch uit rotsen gehouwen zwembad (zie foto) en lag midden tussen de rotsen, waar Baboons op klauterde om naar de appies in het zwembad te kijken ;-)
P.S. de video komt eraan, erop zetten lukt nog niet