Living in Poepoepoe

Afgelopen week hebben we een tweede week training gehad van VSO. En dat was geheel anders dan onze allereerste week, waarin iedereen erg moest wennen en we overspoeld werden met nieuwe indrukken en informatie. Deze week was meer een kleine vakantie in een fantastische lodge aan een zwembad met hele relaxte mensen, die na een maandje werken allemaal hun plekkie wel hadden gevonden. Dat leverde leuke avondjes op, zoals te zien op sommige (deels gecensureerde) foto’s ;-). Net als tijdens de VSO-training in Nederland werd er ‘s nachts gezwommen in andersoortige bikini’s, nadat de meeste vrijwilligers al op één oor lagen. Verder was het opvallend dat veel volunteers ontzettend goed waren in vals spelen met kaarten en het laten verdwijnen van shooters om daar ongestraft mee weg te komen. Uiteraard speelde ik in deze week alleen een observerende rol, zodat ik jullie dit allemaal kon navertellen.

En eindelijk hebben we de Mopane wormen mogen proeven tijdens een traditionele lunch. De lunch werd ons aangeboden tijdens een veldbezoek door een soort thuiszorgorganisatie voor en door vrijwilligers! Het zijn niet de dunne regenwormpjes die wij kennen, maar dikke zwarte wormen ongeveer ter grootte van je duim. Alles zit er nog op of aan, van een gitzwarte kop tot en met de vele kleine pootjes. De eerste worm heb ik in één keer in mijn mond gepropt en dat was maar goed ook. De smaak: zout, muffig, beetje mosselachtig en verder niet heel lekker ofzo. En de wormen zijn zo taai als het maar zijn kan. Je bent wel even bezig met kauwen en dus is het lekker lang genieten… De tweede worm op mijn bordje hapte ik open om de binnenkant te bekijken, wat een soort viezige mosgroene kleur heeft. De rest heb ik maar laten liggen… Om de wormsmaak weg te werken, kun je niets beters doen dan snel iets anders eten. Maar dat is ook niet zo makkelijk. De rest van het lokale voedsel, mohange en spinazie zat namelijk vol met zand, omdat het op traditionele wijze is bereid. Het voedsel wordt buiten in een open uitgeholde boomstam fijngestampt met een lange stok. Uit beleefdheid probeer je nog redelijk wat te eten en lach je je rot om de mensen die veel hebben opgeschept, omdat ze erg veel trek hadden.

Als onderdeel van de training bezochten we een traditioneel Ovahimba dorp, je weet wel, die van ‘groeten uit de Rimbu’. Ze dragen geitenvelletjes of lappen rond hun edele delen, mooie en zware sieraden om pols, nek en enkels en verven hun haar en huid rood tegen de zon. De verf maken ze van geitenolie en handgemalen steen op steen. En dat breisel werkt goed! Een hoogzwangere ovahimba nodigt mij uit om ook mijn haar deels te verven. Na 2x wassen en een middagje zwembad, zit er nog steeds een restantje rood in mijn haar. Er is iets wat heel lang niet opvalt, totdat iemand de opmerking maakt: ‘Did you notice that there’s no spot bigger than half the size of your hand, where there’s no goatshit?’ En dat was niet overdreven!! Zowel in de huizen als eromheen ligt overal poep. O-v-e-r-a-l! En alle Himba’s lopen op blote voeten. Als je goed oplet, zie je nog meer leuke details… her en der in de ‘tuin’ vind je een stuk kaak of vacht van een dier of een geitenpootje. De hutten worden over de gehele lengte en breedte geïsoleerd met stront, wat blijkbaar de regen prima tegen houdt. We mogen onbeperkt vragen stellen over alle gewoonten en gebruiken en onze Barney vertaald alles vrolijk. Als wij klaar zijn, dan hebben zij ook nog wel wat vragen. Om te beginnen willen ze graag onze leeftijd weten. In hun cultuur trouwen jongens rond hun 20e en meisjes ‘any time’. Zodra iemand aangeeft ouder dan 20 te zijn (wie niet), is de tweede vraag: waar zijn je kinderen? Als je met mijn leeftijd antwoordt, dat je ze nog niet hebt, kun je grote ogen verwachten. Of ik dan geen kinderen wil. Jawel hoor. Maar dan NEEM je er toch gewoon een!! Gelukkig is de oplossing ook nabij. Ik krijg samen met 2 andere dames het eervolle voorstel om 3de vrouw van het hoofd van de familie te worden. We hebben subtiel gezegd er een nachtje over te slapen en zijn toen snel vertrokken.