NamPol en Roadpolice

Elk noemenswaardig dorp in North-Central heeft regelmatig een roadblock, voordat je het dorp in- of uitrijdt. Je moet stoppen en meestal gebeurt er dan niets. Onder een boom naast een caravan aan de kant van de weg zitten zo’n 5 tot 8 agenten voor zich uit te staren en als het meezit, staat er eentje op de weg. Zo niet, dan wordt er met een weggooigebaar duidelijk gemaakt, dat je door mag rijden. Volgens locale collega’s wordt er gediscrimineerd, want bekenden mogen altijd door, terwijl blanken uit de grote stad en Angolezen steevast moeten stoppen. Wij dus ook. Maar als je alle 8 verveeld dezelfde kant op staart, gaat er wel eens iets fout in de communicatie. Agent A zwaait dat je door mag rijden, terwijl agent B net opstaat om vreemde Windhoekers te pesten. Mijn collega geeft dus gas, maar remt weer en zet de auto in zijn achteruit als agent B boos gebaart, dat hij had aangegeven dat we achter het stopbord moesten blijven wachten. Mijn collega lette even niet op de taxi achter haar, die alvast een plekkie was opgeschoven en veroorzaakt een kleine kop-staart botsing met max. 10 km per uur. Niets aan de hand zou je zeggen. De politie begint direct en ook als eerste te roepen, dat zij niets aan het gebaren waren en dus niets met het ongeluk te maken hebben! Aangezien er eindelijk wat gebeurt op straat, staan voor het eerst die dag meer agenten op de weg, dan er langs de kant zitten. De bestuurder van de barrel achter ons (rijdend in een volledig uitgewoonde taxi uit begin jaren ’80) krijgt dollartekens in zijn ogen en wil zonder de verzekering erbij te halen de onderhandeling starten. Met een barrel vol eerder opgedane deuken, krassen en diverse kleuren lak is het makkelijk om meer schade te claimen dan het geval was, maar moeilijk om geld los te peuteren van de verzekering, zeker voor een auto die in mijn ogen niets meer waard is. Wij welopgevoede, werkende Windhoekers willen officieel aangifte doen en vervolgens naar de verzekering, wat officieel ook de enige goede handeling is volgens de wet, wist mijn collega te vertellen en wist ook zéker 1 van de 8 agenten. De overige 7 haakten al af bij de vraag: ‘Jullie zijn van de politie, wij willen dit op een nette manier afhandelen, dus wat nu?’ Zo verdwijnen ze 1 voor 1 weer naar de stoeltjes voor de caravan. De taxibestuurder, die geen autobezitter blijkt te zijn, is inmiddels lopend verdwenen om de eigenaar te halen. De enige agent die wel geslaagd is voor zijn opleiding belt naar het politiebureau in het dorp om te vragen of er iemand kan komen om rapport op te maken. Daarvoor hebben ze bij de roadpolitie (‘zichtbaar’) geen tijd. Maar ook de citypolitie is een goed werkend apparaat, wellicht wat lui en dus moeten we maar naar het bureau komen. Het duurt alleen wel een half uur en 4 telefoontjes, voordat dát duidelijk is. Op het politiebureau gaat het al niet veel anders. Het mooiste beeld is die van een geïrriteerde vrouw achter het bureau, die op haar arm lag te slapen en wakker schrikt, omdat er ineens veel klanten tegelijk binnen komen. Er is één lange counter, geen privacy, chaos all over en elk papiertje gaat door meerdere handen, want niemand weet in z’n uppie hoe iets moet. Achterin krijgt een ex-gevangene zijn tasje met kleren en andere bezittingen terug, naast ons onderhandelt iemand over de hoogte van zijn verkeersboete (en dat lukt prima!) en wij doen er bijna 2,5 uur over om een ongelukje te rapporteren, waarvan de schade nauwelijks zichtbaar is. Voor een kopie van het rapport moet je uiteindelijk betalen, wat op zich al 20 minuten duurt, want officieel rapport maken van een ongeluk gebeurt in het noorden bijna nooit, dus de bijbehorende kas en kaspapieren zijn nagenoeg onvindbaar.