Fabeltjes, jarig en stuck in Mud!

Afgelopen week was ik in verschillende noordelijke regio’s voor mijn werk en daar is het regenseizoen toch echt wel begonnen. De eerste dorpen zijn inmiddels geëvacueerd, nadat ze zijn ondergelopen. Vooral de mensen die in een rieten hutje wonen, leiden onder de hevige regenval, omdat ze op de zeiknatte, sompige grond moet slapen en de rieten daken geen volledige bescherming bieden. Krokodillen komen uit de rivieren en zwemmen met het water mee. Het verhaal gaat dat een kind een aanval van een krokodil heeft overleefd; veilig is het in elk geval niet. De buurman van 2 VSO-volunteers is op 11 jarige leeftijd ooit door een krokodil gebeten. De littekens zijn nog te zien op zijn gezicht en arm. Toen de krokodil hem beet had, had hij één arm vrij, wat zijn redding is gebleken. Hij heeft zijn vingers in de ogen van de krokodil gestoken, waardoor de krokodil hem heeft losgelaten. Hard zwemmend heeft hij de kant kunnen bereiken, ondanks dat de croc hem is blijven volgen. Nu velen jaren later is hij terug in zijn geboortedorp, waar het ongeluk is gebeurd en hij nu als leraar werkt. Zijn moeder is bang. Bang dat er een bloedmooie vrouw hem komt versieren en hem meelokt in het water, waar zij een krokodil blijkt te zijn en hem alsnog komt opeten. Zij heeft al een keer een krokodil met een parelketting om zijn nek gezien, dus de verleiding is nabij!

Nog zo’n mooi verhaal van de San-people uit het oosten van Namibië en delen van Botswana: ‘Is het je ooit opgevallen dat nijlpaarden de vreemde gewoonte hebben om hun uitwerpselen te verspreiden met hun staart? De legende zegt dat toen de wereld nog jong was, een nijlpaard aan God vroeg of hij in het heerlijke koele water mocht wonen. Maar God zei nee, omdat hij zo groot is en zo’n grote mond heeft en dus al de vis op zou kunnen eten. Het nijlpaard bleef smeken bij God en beloofde God dat hij de vissen nooit kwaad zou doen, maar dat hij gewoon lekker koel wilden zijn. Uiteindelijk ging God akkoord op voorwaarde dat het nijlpaard zijn poep moest uitspreiden, zoadat God vanuit de hemel kon zien, dat er inderdaad geen visgraatjes in zijn poep zitten, maar alleen maar gras. En zo geschiede het!’

Na een week hard werken, ga ik met nog 3 andere vrijwilligers een middagje naar een nabijgelegen National Park. Onderweg richting het National Park pikken we Lisa op, die samen met haar man Flor een behoorlijk aantal kilometer de bush-bush in woont, vlak naast the middle-of-nowhere en de krokodillenman van het bovenstaande verhaal. Aan het einde van mijn vakantie waren we al een keer in dit park geweest en toen hadden we helaas niet zo veel dieren gezien. Dit keer wel. Op de weg er naar toe rijden we al bijna over een giftige fel groene slang. Na bijna 2 uur kijken naar giraffen, zebra’s, kudu’s, aapies, springbokkies, water lizards, buffelo’s en andere dieren, moesten we omkeren, want de regen had de voor een grote overstroming gezorgd aan het eind van het park. Niets vermoedend en vrolijk over de hoeveelheid beesten die we hadden gezien reden we dezelfde weg terug. Ook hier kwamen we af en toe een modderpoel tegen, maar die hadden we op de heenweg al gehad, dus geen zorgen, dachten we…. Dachten we, totdat we midden in een poel bleven steken. Na een paar keer stukjes voor- en achteruit rijden, begon de motor te roken, dus de auto maar even uitgezet. Na een paar minuten alle richtingen nog een keer geprobeerd, maar er was niet meer uit de diepe sporen te komen. Daar zit je dan: einde van de dag, de hele middag maar 2 andere auto’s gezien..… ehhh en al een poosje geleden, geen bereik met de mobielen, regen op komst en wilde dieren om je heen (en ook hier zijn krokodillen, ook al hadden we die dit keer niet gezien, nog maar niet te spreken over de leeuwen, olifanten en luipaarden….) Na zeker een half uur alle opties geprobeerd of verbaal doorgenomen te hebben, zijn we de discussie opgestart wie we als eerst op zouden eten, indien nodig. Ook hebben we uitgerekend hoeveel pretsels een ieder per uur zou mogen eten en kwam Lisa tot de conclusie dat haar man haar waarschijnlijk niet zou komen zoeken, maar de kroeg in zou gaan met een van de lokale leraren als het te lang zou duren, voordat zij thuis zou zijn. Toen toch maar besloten om uit te stappen. Eerst even de omgeving bekeken op direct gevaar en toen tot bijna kniehoogte in de modder gestapt met z’n 3’en. De rubberen matten die op de bodem van de auto liggen meegenomen om onder de voorste wielen te leggen, in de hoop dat Lian de auto er zo uit kan rijden. En gelukkig werkte de truc!! Thanks voor degene die dat verteld heeft! Lisa en ik zijn de rubberen matten weer uit de modder gaan halen, inmiddels volledig vastgezogen en onzichtbaar. Na het wassen van de matten onze weg weer vervolgd en door de vertraging pas in het donker thuis gekomen.

En maandag was ik dus jarig. Thanks voor alle verjaardagswensen, telefoontjes, sms’jes en lieve cadeautjes. Maandag is een beetje een rare dag, dus ik heb het nog niet gevierd, maar dat komt deze week nog. Mijn collega’s hebben er wel aan gedacht. Voor elke verjaardag wordt hier een taart gekocht en de tijd genomen om dit samen te vieren. Ik kreeg een brok in mijn keel bij de mooie speech van mijn directrice, die vertelde hoe blij ze was met mij als aanwinst en hoe makkelijk ik in het team paste. Ik mag zo lang blijven als ik wil! Lovende woorden over mijn werk deden me bijna zweven! Ik heb het zelf heel erg naar mijn zin, maar het is ook zo leuk om te horen, dat ze hier echt wat hebben aan mijn inzet. En daarna werd in 4 talen ‘happy birthday’ voor me gezongen: Engels, Afrikaans, Oshiwambo en Nama Damara (met van die clicks in de woorden.) Ben helemaal blij!