Na zonneschijn komt regen

First things first:
- Lieve meiden, nogmaals dank voor de leuke Sintcadeautjes en lieve kaartjes. Emergency chocolate rules!
- Zus en Co, alle foto’s en kaartjes hangen boven mijn bed, super leuk!
- P&M, thanks voor jullie snelle hulp na de beroving!

En dan nu het verhaal:
Afgelopen weekend ging ik tanken en daar stonden alle medewerkers van de benzinepomp vrolijk te kletsen en omhoog te kijken. De dame die mij uiteindelijk kwam helpen, verontschuldigde zich voor de trage service, en gaf als verklaring: ‘iedereen is zo blij dat het nu eindelijk regent, daar moeten we van genieten!’ Na maanden van alleen maar zon, is er dan eindelijk een beetje regen. Het regenseizoen is officieel al halverwege, maar Windhoek is op 3 kleine buitjes na kurkdroog gebleven. En niet alleen Windhoek, het hele land heeft te kampen met extreme droogte. De man van een van mijn collega’s denkt erover om al zijn vee te verkopen en wat anders te beginnen op zijn farm. Maar wie wil er op dit moment zijn vermagerde veestapel kopen? Verlies lijden doet hij sowieso. Een andere collega, die kerstmis bij haar familie in het noorden van het land heeft gevierd, vertelde me dat ze daar aan de geiten en ezels kranten en oude boeken te eten geven, omdat er te weinig gras is om de beesten in leven te houden. El niño spaart ook Namibië niet en helaas lijdt vooral de arme bevolking in het noorden eronder, dat vaak afhankelijk is van een aantal stuks vee en de gemeenschappelijke grond rondom de dorpen.

Ik zelf ben met kerst en O&N naar Botswana, Zuid-Zambia en Noord-Namibië gewwest met 3 andere VSO vrijwilligers. En als Hollander, Engelse (Lian) en 2 Canadezen (Edna en Joel) weten wij wat regen is, dus daar zaten wij juist niet op te wachten, zeker niet op vakantie! Het was dus opmerkelijk dat een ieder net niet van de kerstman kreeg, waar hij of zij op gehoopt had. Alle regen die de afgelopen tijd hard gemist is in Namibië is gevallen in onze buurlanden tijdens onze trip. We hebben onze reis zelfs deels om moeten gooien, omdat een aantal zoutvlakten waar veel wilde dieren te bezichtigen zijn, volledig was overstroomd. Overigens hebben we alles bij elkaar wel enorm veel dieren gezien, met als hoogtepunt op eerste kerstdag wel 50 wilde olifanten in verschillende kuddes met kleintjes bij zich of mannetjes alleen langs en op de weg die ons leidde naar het noorden van Botswana. Ook hebben we bij Chobe en in Mohange National Park heel veel nijlpaarden, olifanten, zebra’s, buffels, reuze hagedissen, giraffen, krokodillen, Puku’s, Kudu’s, springbokkies en andere antilopen gezien. Grappig hoe snel je verwend raakt aan alle antilopen en je een gamedrive alleen nog maar geslaagd vindt bij het zien van giraffen, olifanten of ander groot geschut… en wel van dichtbij natuurlijk, anders telt het ook niet!
Op kerstavond hebben mijn 2 joodse collega’s trouwens een leuk kerstfeest voor Edna en mij geregeld met een omgekeerde paraplu als kerstboom. We deden een Secret Santa met een klein cadeautje voor iedereen.

In Livingstone (Zambia) hebben we het kamperen zelfs even opgegeven. Nadat we onze tentjes hadden opgezet, begon het te storten en besloten we onze overige spullen maar even in auto te laten. Na uuuuren van regen hebben we de hoop opgegeven en een kamer besteld voor de dagen dat we daar waren. De tenten hebben we één voor één binnen moeten halen om te laten drogen, alvorens we konden inpakken. Maar ook dat mocht de pret niet drukken. In Livingstone kun je al je US$ uitgeven in een paar dagen en dat hebben we dan ook gedaan. Allereerst hebben we in de voetsporen van de bekende ontdekkingsreiziger Livingstone een luxe high-tea genuttigd op een naar hem vernoemd eiland boven op de watervallen. We zijn ook een dag gaan raften op de Zambezi met versnellingen tot grade 5 (voor de kenner!) en een dagje extreme sports gaan doen, zoals abseilen (op de gewone manier, maar ook zoals Tom Cruise in Mission Impossible II facedown van de muur afrennend), gorge swingen (soort bungeejumpen, maar dan niet verticaal, maar vastgebonden aan een touw dat midden boven de gorge vastzit, dus na je vrije val schommel je nog een poosje door het dal van de gorge heen en weer) en the foxfly (vastgebonden aan je rug aan een touw horizontaal over de gorge gespannen; hard rennen, afzetten en jezelf als een superwoman vliegend over de gorge laten uitglijden; met sterke rastamannen die je weer terugtrekken tot op de riggel; gegarandeerd fantastisch uitzicht over de gorge en de mannen; -))

In Livingstone hebben we ook O&N gevierd (Happy 2008!!) in een grote bar met mega videoscherm, waar ze Oceans 11,12 en misschien zelfs wel 13 in een lange adem door toonden. Er was een goktafel met Black Jack, waaraan iedereen voor spek en bonen kon gokken. Jammer genoeg, want de bank ging failliet aan mij, terwijl ik in het echie nooit wat win. Zuid-Afrikaanse mannen houden niet van half werk. Als ze een shooter bestelden aan de bar, dan bedoelde ze de fles en niet een paar kleine glaasjes. Met de fles al lopend door de bar gingen ze op vrouwenjacht: ‘wanna taste, it’s sweet like me?’ Eén keer knipperen met je blauwe ogen en je had een nieuwe Zambiaanse vriend, zo’n bezitterige, die jou niet meer met andere mannen liet dansen op de ouderwetse jaren 80 en 90 hits. Joel had die avond dus 3 vriendinnen en moest ons regelmatig helpen.
Na Zambia reden we door naar Caprivi, de meest noordoostelijke provincie van Namibië, bekend om zijn groene bos- en waterrijke natuurparken met wilde dieren. Hier hadden we dus ook nog wel wat regen verwacht, maar direct na het oversteken van de grens zagen we in de verte wat blauwe lucht en hield het op met regenen. NAMIBIË, ONS LAND!!! En de teacher trainers onder ons begonnen uit volle borst het volkslied te zingen (nou ja, de eerste regel dan, de rest was onbekend…) Toch hebben we in ‘eigen’ land nog één goeie regen- en onweersbui gehad, maar dat leidde tot hilarische momenten. Net toen we in een mokoro (kano) midden op de rivier zaten en de locals ons rustig aan het voort peddelen waren, brak de storm in alle hevigheid los. Gelukkig waren we vlakbij een eilandje, maar onze gids dacht nog even de rivier over te steken. Het water golfde met bakken tegelijk onze kano binnen, dus vroegen we hem of hij echt dacht dat het handig was om laverend tussen de bliksem, krokodillen en nijlpaarden door de overtocht te wagen. Gelukkig kwam hij tot inkeer. We kregen allen een grote groene regencape en zijn net zo lang blijven wachten, tot we volledig verzopen waren. Niet iedereen kon de humor ervan inzien, vooral niet die ene puber, die toch al niet mee wilde, maar door haar moeder was overgehaald om dit mooie avontuur mee te maken en dus begon ik langzaam steeds harder te lachen, wat gelukkig aanstekelijk werkte op mijn eigen reis- en kanogenoot. De manager van de camping kwam ons met zijn mega speedboot redden en bood ons gratis thee en koffie aan na afloop. De rest van de avond zijn we de bar niet uit geweest, koken op nat hout lukt toch niet, dus hebben we ons de hele avond lekker laten verwennen door het personeel. Deze camping had overigens de meest briljante toiletten en douches, met namen als garden of Eden (heel groen en wijds), View with the Loo (uitkijkend over het landschap met een fantastische sunset aan het einde van de dag), the Royalflush (grote houten troon met gouden randjes en uitzicht op de hippo’s in de rivier) en een toilet voor ‘hem en haar’ (aparte ingangen, die toch naar hetzelfde toilet leiden. Vervolgens 2 toiletten naast elkaar. De vrouwelijke met roze kleedjes op een strak betegelde vloer, een spiegel en een wasbak en de mannelijke zeer eenvoudig op kaal beton en zonder wasbak, want die heb je toch niet nodig, heren?)

Via Rundu, waar we Edna hebben afgezet, zijn we teruggereden naar Windhoek, waar ik helaas vlak voor mijn eigen huis nog even bestolen werd van mijn tas met al mijn waardevolle bezittingen, zoals telefoon, camera’s en Mp3-speler. Domper op de zo geweldige vakantie, gelukkig had ik alle foto’s al in Rundu op Edna’s computer gezet en heeft de politie o.a. mijn dagboek, rijbewijzen en paspoort weer teruggevonden. Dus dat kon het emotionele leed wat verzachten. Nu nog hopen dat de verzekering stopt met moeilijk doen om het financiële leed wat te verzachten. Nu inmiddels weer 2 weken aan het werk. En daar zal ik volgende keer wat meer over schrijven, want dat heb ik volgens mij nog weinig gedaan.