Werken voor LifeLine e.a.

Ik ben al over de helft van mijn placement hier en heb nog erg weinig over mijn werk geschreven op wat losse flodders na. De vragen van jullie kant zijn dan ook terecht, dus bij deze een wat serieuzer verhaal over wat ik zo allemaal doe. Het begin kan dus wat saai en stoffig zijn. Je kunt ook direct door scrollen naar deel 2, waar ik wat grappige werkgerelateerde issues heb opgeschreven!

Deel 1:
Ik werk het grootste gedeelte van mijn tijd op de HR-afdeling van LifeLine/ChildLine, die naast mij welgeteld, 0,6 FTE telt. Mijn directe collega, Maureen, werkt alleen alle ochtenden, omdat er niet meer donorgeld is om een fulltime HR-medewerker aan te nemen. Gelukkig gaat het haar niet om het geld en is zij een leuke, intelligente en gemotiveerde collega. Met haar moet ik het meeste samenwerken en dus ook ‘skills sharen’, hetgeen de werkmethode van VSO is (sharing skills, changing lifes!) Er lagen een paar specifieke vragen, wat mijn werkdoelen vrij duidelijk maakte. Dat lijkt logisch, maar dat is hier dus vaak genoeg niet zo, wat ik bij redelijk wat vso-collega’s heb gezien.

Ik ben begonnen met het ontwikkelen en implementeren van een introductiebeleid voor nieuwe medewerkers, wat inmiddels helemaal gedaan is. Omdat ik daarbij het HR handboek moest lezen om te kijken wat er al bestond, ontdekte ik dat er wel meerdere procedures en beleid ontbreken, dus ben ik inmiddels meer beleid aan het schrijven.

Verder heb ik een nieuw beoordelingssysteem ontwikkeld met de directrice en ben ik dat nu aan het implementeren. Er was wel een systeem, maar één beoordelingsgesprek duurde zeker 5 uur, was zeer ondoorzichtig, overcompleet en ingewikkeld en het werd als zeer negatief ervaren. We hebben nu een systeem ontwikkelt dat zich richt op de positieve kanten en meer kijkt naar de ontwikkeling en persoonlijke groei van medewerkers, dan wat er allemaal wel niet fout is gegaan in het afgelopen jaar. Uit de ingevulde beoordelingsdocumenten volgt dan mijn laatste taak, de enige die ik nog niet heb opgestart, het ontwikkelen van een opleidings- en ontwikkelingsplan voor alle stafleden.

Maureen en ik hebben samen veel tijd gestoken in de Affirmative Action Act (soort van wet voor positieve discriminatie). Deze wet is in het leven geroepen door de regering, omdat er nog steeds ongelijkheden bestaan op de werkvloer, die komen uit de vroegere tijd van Apartheid (Even voor de geïnteresseerde lezer een stukje zeer beknopte geschiedenis: Namibië heette ooit (German) South West Africa, was sinds 1884 gekolonialiseerd door de Duitsers, die in 1919 eruit moesten als gevolg van het verdrag van Versaille. Namibië was sindsdien een mandaat van Zuid-Afrika met als gevolg dat ook de wetten van de Apartheid hier golden. Tegen het einde van de jaren 60 ontstond er een echte guerrilla oorlog om zich te bevrijden van Zuid-Afrika, hetgeen uiteindelijk lukte met de onafhankelijkheid in 1990.) Je kunt het bijvoorbeeld zien als je de First National Bank binnenstapt, alle managers zijn blank en alle klerken zijn zwart, niet echt een gezonde verhouding. Om voor meer gelijke kansen te zorgen moeten alle organisaties/bedrijven, die meer dan 25 medewerkers hebben een statistisch rapport opstellen en een plan ontwikkelen hoe de ongelijkheden en de eventuele barrières weg te werken, die eventueel nog ongelijkheid in de hand werken. De 3 groepen waar we op moeten focussen zijn voorheen gediscrimineerde groepen op basis van hun ras (alle niet blanken), vrouwen en gehandicapten. Ik heb presentaties gegeven aan alle medewerkers in de regio’s en in Windhoek. Samen hebben we alle gegevens verzameld voor het rapport, een commissie in het leven geroepen bestaande uit collega’s van diverse culturele groepen, beide seksen en werkend op verschillende niveaus. In werkgroepen hebben we met de commissie gekeken naar o.a. de barrières binnen LifeLine, de manier waarop deze weg te krijgen en wat we nog meer kunnen doen voor de 3 focusgroepen. Gelukkig doen we het als organisatie met 74 % niet-blanken en 70% vrouwen erg goed. Nu nog de gehandicapten! Het was een heel interessant onderwerp, maar ook ontzettend gevoelig op sommige punten. Je weet dat dat kan gebeuren in een land met zo’n heftige geschiedenis, maar de gevoeligheden zaten hem vaak in onverwachte hoek. Zo wisten wij niet zo goed waar de 2 Rwandese vluchtelingen thuis hoorden, wat voor deze dames blijkbaar erg vervelend was, omdat zij hun hele leven al hebben moeten vechten voor enige status en erkenning. Ook bleek dat de Bastards (lichtgekleurde mensen, voortkomend uit een blanke en een kleurling) zich wederom gediscrimineerd voelden. Vroeger kregen de blanke overal voorrang en nu zeker de zwarten, en wij dan? Maar ondanks dat het een gevoelig onderwerp was, heb ik er vooral veel van geleerd en ook juist interessante gesprekken kunnen beginnen met diverse collega’s!!

Het laatste deel van mijn werk is buiten de HR, maar gaat over volunteer management. In heel Namibië zijn er veel organisaties die met vrijwilligers werken, LifeLine is daar een van. Buiten een kleine vergoeding en het feit dat je wordt ingedeeld, hoefde er tot voor kort weinig gedaan te worden voor vrijwilligers. De regering vond dit niet kunnen, en terecht, want vele vrijwilligers doen dit werk als hun fulltime baan. Zo doen ze werkervaring op, leren ze vaardigheden, mogen ze vaak enige cursussen volgen en verdienen ze toch nog iets (5 Euro p.dag max!), wat alsnog beter is dan de vaak uitzichtloze situatie van de overige 35 tot 40% van de werkelozen! LifeLine deed al iets meer voor haar vrijwilligers, maar het is de bedoeling dat er een heel beleid komt, regelmatige supervisie en beoordelingen, meer aandacht voor opleiding en een betere documentatie van alle persoonlijke gegevens en nog meer. Dat is mijn 5e en laatste taak voor LifeLine.

Vervolgens heb ik nog wat los advieswerk gedaan op HR-gebied voor andere organisaties, zoals de BIG ISSUE, de Namibische straatkrant en heb ik collega Kim geholpen bij Nanaso, een overkoepelende organisatie voor NGO’s.
Er zit een audit aan te komen van USAID, waarbij we goed willen scoren als LifeLine, omdat zij dan een directe donor worden, ipv dat we om geld moeten leuren via een tussenorganisatie, die alles strak in de gaten houdt. Dus help ik mee met alles wat we klaar moeten krijgen in een korte tijd om door de audit heen te komen. Op de HR betekent dit met name alle job descriptions afschrijven, uitdelen, laten tekenen en weer innen en het op orde brengen van de dossiers, die een chaos zijn en niet alle benodigde documenten bevat van alle medewerkers. Tussendoor help ik nog wel eens met interviewen voor nieuwe posities, probeer ik mijn collega wat bij te brengen op het gebied van time-management (iets wat ik wellicht wel organisatie breed kan trekken… hint) en doe ik veel waar iedereen hier goed in is: gezellig kletsen met de collega’s en naar hun verhaal luisteren.

Deel 2:
Van die kleine dingen op en om je werk, doen je ineens realiseren dat je in Afrika zit. Afgelopen week ging ik met een cheque van LifeLine naar de bank. Die cheque had ik ontvangen ter compensatie voor de kosten, die ik had gemaakt om in het noorden van het land te werken, reis- en verblijfskosten dus. Na diefstal van al mijn geld en passen e.d. moet ik best wel een beetje op mijn centen letten en ik had nu dus ook echt geld nodig (mede dankzij de Rabobank, die nog steeds geen nieuwe bankpassen op heeft gestuurd na 6 weken… oja, wel had opgestuurd, maar gelukkig tot 2x toe (iets met een ezel en een steen) naar mijn adres in Amsterdam) Sta ik daar bij de bank, verteld de clerk mij doodleuk dat er geen geld op de rekening van LifeLine staat en dat ze mij dus niets kan geven. Ik geloof het niet en vraag of ze nog een keer goed wil kijken. Ze belt haar manager en nee, helaas, ze mag geen geld vrij geven. Ik terug naar kantoor en een beetje sip bij de financiële collega’s langs. What’s going on? Zij hard lachen. Ja, Bauk, die had je ook direct moeten verzilveren, toen stond er net genoeg geld op. Nu moeten we weer naar de directrice om te vragen of er geld vrijgegeven mag worden. Oké, en hoe lang duurt dat? Twee dagen…. ehh en waar eet ik dan van de komende dagen… ik heb nog precies 100N$ (een tientje zeg maar) Als ik honger had, mocht ik gelukkig bij mijn collega’s komen eten, wel heel lief. Dus ik ’s middags naar de supermarkt en heel zuinig ingekocht, zeer goedkope, niet al te smakelijke maaltijden gegeten.

Afrika staat ook bekend om het niet zo nauw nemen met afspraken, maar dat valt best mee op mijn kantoor in Windhoek. Het Leids kwartiertje bestaat zeker, maar langer dan een half uur later, gebeurt bijna nooit (op die ene collega na… ze is nieuw en moet denk ik nog even wennen.) Dus ik vorige week naar het noorden. Een strak schema vooraf samengesteld, waarbij ik ALLES in overleg heb gedaan met mijn collega’s, want dan weet ik zeker dat het in hun agenda past. Nog ter bevestiging alle afspraken nagemaild naar de regio manager en een positief antwoord terug gekregen. Op het laatste moment wordt mijn maandagochtend afspraak wel gecancelled, maar goed, dat kan gebeuren. Zondag in mijn vrije weekend heen gereden, want dat doe je als je gemotiveerd bent voor je werk! Bel ik op maandagochtend de collega op die ik de hele maandagmiddag vanaf 14 uur zou zien, zegt ze doodleuk dat ze niet kan, want ze heeft een afspraak buiten de deur…. Ik kon me inhouden, maar dacht uiteraard, sorry, hoe kun je? Ik rijd toch niet voor jan met de korte achternaam op mijn vrije dag 8 uur naar the-middle-of nowhere om uit mijn neus te eten? Na wat voorzichtige druk wil ze me wel bellen als ze klaar is en alsnog naar kantoor komen. Kwart over 4 spreek ik haar eindelijk, beetje jammer, nu moeten we van alles er snel doorheen rammen en daar leert zij weinig van.

Lekker stukkie tekst! Liefs Baukje

Rian en Heidi, leuk om jullie weer gesproken te hebben!
Beb-ies: Heb jullie verjaardagspakket nog niet ontvangen, ben heeeel benieuwd inmiddels. Mis jullie!!
Iv, alvast gefeli!
I E J T J J T & M, thanks voor de extra fotoruimte, ga ik goed gebruik van maken!
Nien, nog gefeli met Sem.
Renate, gefeli met je nieuwe baan!