Indoorhockey gestaakt wegens regen

Soms moet je doen wat je niet laten kan en dus ben ik maar weer gaan hockeyen, mede om het aangroeien van de overtollige kilo’s wat af te remmen… Ik hockey sinds 3 weken bij WOB, de Windhoek Old Boys. We trainen 2x per week op gras, hoog gras wel te verstaan, wat voor het begin van de veldcompetitie gemaaid gaat worden; dat is beloofd. Voorlopig spelen we in de zaal nu het regenseizoen is. Na maart gaat het veldseizoen beginnen, dus kan ik nog even wennen aan het polletje scheppen en de ouderwets hoge stop.

Ik was dus niet van plan om te gaan hockeyen en heb dus niets meegenomen, dus leen ik her en der wat en heb ik wat spullen geshopt. Het rokje, eh nee, DE rok is van ouderwets jaren ‘80 formaat, sluit lekker hoog in de taille en stopt net boven de knieën. Geen strakke shirtjes, maar gewoon een oversized T-shirt, wat als voordeel heeft dat je de grote rok niet zo goed ziet. Alle dames en heren trainen samen. Mijn oudste teamgenote is 36 (gelukkig ben ik dat niet meer, haha!) en ik gok dat mijn jongste teamgenote 14 is. ’T Is even wennen als er afgezegd wordt voor een Valentijns dancing op school, maar het team is erg gezellig. We trainen met ongeveer 16 ballen, waarvan de helft in de kleur geel of oranje. Net als in de mini’s moet je dus na elke slag op doel, proberen je eigen bal mee terug te nemen. De enige indoor zaal in Windhoek heeft een betonnen vloer en is niet helemaal waterdicht. De muren komen tot iets onder mijn schouders en daarboven is een soort net gespannen tot aan het dak. Het dak is wel breder dan de zaal en overspant zelfs de tribunes, maar dat is dus niet genoeg. Eén wedstrijd van mijn team is halverwege gestaakt vanwege de harde regen. Afgelopen donderdag had het ook heel hard geregend, maar er werd gewoon getraind in de modderpoel. De enige witte lange sokken, die ik hier had gekocht, zagen er direct uit zoals na een wedstrijdje MOP uit. En mijn overige spullen ook. En aangezien ik (lees: mijn schoonmaakster..) alles met de hand wast, blijven de sokken dus wit met zwarte stippen. Goeie aankoop in die kleur!

Voor elke wedstrijd houdt de aanvoerster geen praatje, maar wordt er gebeden in het Afrikaans. Tot nu toe heeft dat geholpen, want tot zover hebben we de paar wedstrijden, die ik heb meegedaan, gewonnen. Toen ik me aanmeldde was de competitie al begonnen, dus ik heb 2 of 3 wedstrijden gemist, maar het team staat er over het geheel gezien goed voor. In de eerste wedstrijd had ik meteen gescoord en dus verscheen mijn naam in de Namibian, althans: Bauke Heemskenk stond erin, wat toch aardig in de buurt komt van mijn naam. Ook mijn trainer, mister-suïcide-Trevor, heeft moeite met mijn naam en dus ben ik inmiddels omgedoopt tot Bibi. De trainer/coach is overigens een aardige kerel, maar hij heeft een minder prettige kant. We moeten aan het begin van elke, maar dan ook echt ELKE training en voor ELKE wedstrijd suïcides lopen…. 4 lange suïcides, een paar langere sprints tussendoor. Vervolgens 4 korte suïcides om weer af te sluiten met een paar langere sprints. Lang leve Karel, Bartel, Stijn, Marjolijn, Hans, Rolf en Harm, dat viel allemaal best mee! En als je een beetje goed hebt gelezen, dan begrijp je dat ik ook nog wat meer kilo’s meesjouw als voorheen, echt niet te doen! De ironische slogan ‘Hockey is je hobby!’ kwam weer bij me boven.