Happy Clap

Dit is een verhaal van eigenlijk een paar weken terug, maar moet het toch nog even vertellen, major event! Ik ben namelijk naar de kerk geweest (ben ik in Nederland niet zo goed in) en wel His people’s Christian Church in een grote hal, waar ook regelmatig concerten worden gegeven. Het is een beetje een groep van mensen, die hun eigen Christelijke kerk zat waren en lid zijn geworden van een wat meer vrijgevochten kerk. Ik was benieuwd nadat ik allerlei verhalen had gehoord over, wat hier onder andere volunteers bekend staat als ‘Happy Clap’. Happy Clap slaat op de vrolijke en dynamische omgeving, waarin veel geklapt, gezongen en gedanst wordt. Natasha, onze Childline radio programmamaker en Lavina, een counsellor, gaan regelmatig naar de kerk en ik mocht mee. En het was me toch gezellig!! Het eerste half uur wordt er alleen maar gezongen (en blij geklapt uiteraard) met een 4-mans bandje op een podium en 2 geluidstechnici achter een redelijk moderne draaitafel in-the-back. Het bandje bestond uit 2 zingende vrouwen en 2 gitaarspelende mannen. Iedereen zingt en zwingt mee, waarbij sommigen uren lang met de ogen gesloten staan en 1 of beide armen naar de hemel gerezen. Er wordt ongegeneerd mee geroepen tussendoor van de welbekende halleluja’s tot gewoon jeeeehaaaa!! En iedereen kan meezingen, want op een flitsende projector komt de tekst voorbij.

Na een half uurtje zingen begint de priester te praten en dan nodigt hij de mensen uit om ook iets te komen zeggen, gewoon als je dat wilt. Sommigen doen dat dan ook. Het varieert van het voorlezen van een stukje uit de bijbel tot een confessie, waarop een warm applaus volgt. Op zijn eigen teksten doen mensen enthousiast mee door bevestigend ‘yes’ en ‘ amen’ te roepen. Het is een beetje een chaos in de kerk, omdat iedereen gewoon naar voren loopt om wat te vertellen, maar ook gewoon effe naar het toilet gaat tussendoor; het kan allemaal. Dan volgen de mededelingen op een strakke powerpoint (op zich al grappig), waaronder de mededeling dat de standaard zaterdagochtend discussiegroep voor mannen dit keer over porno op tv en internet gaat. De priester pakt even de microfoon van de man die de mededelingen doet, want het was hem opgevallen dat er nog niet zoveel inschrijvingen waren, in vergelijking met voorgaande onderwerpen…… Dus hij verduidelijkt nog even dat als je komt, je niet direct verdacht wordt van het kijken naar porno op TV. Iedereen wordt tegenwoordig blootgesteld hieraan en ook iedereens kinderen, dus het is belangrijk dat mensen komen, want het is een slechte zaak. Iedereen bevestigt dat weer met een hartelijk ‘yes’ geroep, maar blijft wat ongemakkelijk naar beneden staren en ik vraag me af, hoe druk het die zaterdag is geweest.

Dan volgt voor mij het grappigste onderdeel: de gast van de week. Iedereen kan gast van de week worden en als je dat wilt, mag je zelfs jezelf opgeven. Er moet uiteraard een link zijn met de kerk of het geloof. Een vrouw van middelbare leeftijd heeft de afgelopen 4 jaar per schip de wereld afgereisd als een soort missionaris met 54 andere Christenen uit de hele wereld. Ze voelde zich door god uitgekozen om dit te doen. Het was zwaar om 4 jaar met dezelfde mensen alles en alles samen te doen, maar god heeft haar door de moeilijke tijden heen geholpen. Stel je voor, met zoveel mensen de godganse dag op een kleine boot… (leuke woordspeling hè ;-)) Het concept is mooi: Er wordt geld gecollecteerd in diverse kerken over de wereld om het project te sponsoren, zodat zij overal ter wereld kleine projectjes kunnen uitvoeren. Zo hebben zij scholen gebouwd in Kenia, keukens bij een weeshuis in India en een muur om een kinderdagverblijf in Cambodja, om te voorkomen dat meer peuters de rijstvelden inlopen en verdrinken. De bijbehorende powerpoint van deze mevrouw leek enorm op zo’n zoetsappige spam-mail of kettingbrief met roosjes en hartjes en andere tierelantijntjes. De muziek ontbrak nog, maar regelmatig liet ze mooie plaatjes en sfeervolle teksten voorbij komen, laatste uiteraard meestal over god. Het leukste is eigenlijk dat je het grootste deel van de 20 minuten zit te kijken naar iemands vakantiekiekjes: Dit zijn pietje en marietje uit Schotland bij de Chineze muur. Dit is mijn Duitse-zus-voor-het-leven Uma in Nagashaki, Japan, waar de bom is gevallen en ga zo maar door. Gezellig zo op de zondag J. Na een daverend applaus mag de priester weer even.

Zelfs na ruim een uur voel ik me nog wat onwennig, wat ik zelf merk aan mijn gesloten houding. Dit komt wellicht mede omdat de meeste kerkelingen kleurlingen zijn, dus je valt als blanke al gauw op en dat hoeft van mij niet zo. En juist dan vraagt de priester of er nieuwe mensen zijn in de zaal en zo ja, of zij hun hand op willen steken. Mijn collega’s kijken mij direct lachend aan, dus check ik snel of er meerdere mensen hun hand opsteken. Omdat dat zo is, steek ik voorzichtig mijn hand op, vlak langs mijn hoofd en dus zeker niet boven het maaiveld uit! De priester vertelt dat we een mooie verrassing krijgen en wederom volgt een daverend applaus als welkom. Best leuk. Later hoor ik van Gustav dat ik de échte verrassing (een bijbel) heb gemist, waarschijnlijk hebben ze mijn schuchtere handje echt niet gezien. Niet zo erg, dacht ik zelf! Dan wordt er gebeden en is het voor het eerst even wat stiller. De mensen uiten zich heel open en zo beginnen er een aantal hardop te huilen, gelukkig direct getroost door de buren. Ik maak even tijd tussen alle nieuwe indrukken door om aan Empie’s mama te denken, die net is overleden.

Dan begint een supermodern kerstverhaal met een prostituee, een drugsverslaafde, een dame die zich door iedereen laat misbruiken en Maria en een werkloze Josef, die om de hoek in Katatura, Windhoek wonen. De toneelgroep schijnt zelf te hebben getwijfeld, omdat het misschien iets te modern is, maar heeft toch doorgezet. Moraal van het verhaal = het is nooit te laat om te kiezen voor god en de goede weg en alle bovengenoemde figuren bekeren zich op eerste kerstdag. Er wordt gerapt, met grote vlaggen gezwaaid en super cool gedanst. Ook worden er veel goeie grappen gemaakt en dus hard gelachen door het publiek. Typische foute ‘mannenopmerkingen’ worden door de vrouwen in het publiek weg gezwaaid en weggejoeld op een typisch Afrikaanse manier, goeie interactie!! Na nog een bidsessie is het klaar en gaan we koffie/thee met gebak in de gang halen en blijven we nog even gezellig nakletsen. Ik kan me niet herinneren hoe lang het heeft geduurd, maar zeker een uur of 2 en ik heb geen enkele keer op mijn horloge gekeken. Ik kan me iets anders herinneren uit mijn jeugd…. (dad & mum, no offence) Wat een ervaring!

En bij deze wil ik ook iedereen alvast een fijne kerst en een gelukkig nieuwjaar toewensen!