Sharing skills, changing lives

Tijdens elke meerdaagse workshop of meeting wordt er tijd ingelast voor een energizer of iets anders om even te ontspannen. Tijdens onze planningsmeeting, waarbij elke afdeling/ regio haar plannen voor het komende jaar presenteerde, kregen we een vel papier van A5 formaat, waarop we een beeld konden schetsen/ plakken/ schilderen over de afdeling/ regio. Omdat ik de komende tijd in het noorden ga werken, werd mij gevraagd met die regio mee te denken en niet met HR. Maureen, mijn counterpart van de HR-afdeling maakte dus haar poster alleen. Alle posters werden opgehangen en iedereen werd gevraagd om iets te vertellen bij zijn poster.

Toen Maureen aan de beurt was stonden de tranen al in haar ogen. Ze begon te vertellen met een brok in haar keel over haar begin tijd bij LifeLine ruim 1 jaar geleden. Het werd muisstil toen ze met een trillende stem vertelde dat ze het helemaal niet naar haar zin had, omdat de afdeling één grote chaos was, waarin ze door de bomen het bos niet meer zag. Ook had ze het gevoel gehad er alleen voor te staan en voelde ze weinig band met andere afdelingen. Ze heeft zelfs op het punt gestaan om ermee te stoppen. Ze heeft die gevoelens uitgedrukt door allerlei zwarte plaatjes uit te knippen uit tijdschriften. Zie de foto genaamd: poster ‘not just a pretty face’ Maureen; je moet de poster ‘lezen’ vanaf de zwarte plaatjes aan de onderkant naar de ferrari bovenaan. De zwarte sprietjes onder aan de poster moeten haar haren voorstellen, waarbij ze laat zien te verdrinken in het zwart. Ook de vrouw met de handen in het haar is symbolisch voor haar begin tijd. Met een nog dunner stemmetje vertelt ze verder. Toen Jane als nieuwe directrice werd aangenomen en Maureen meer werd gesteund en betrokken bij de organisatie, ging er voor het eerst een klein lichtje branden en durfde ze weer een beetje vooruit te kijken… maar wel heel voorzichtig (zie de man met de handen als oogkleppen.) En toen halverwege vorig jaar kwam Baukje. Met een glimlach vertelt ze dat ze niets beters kon vinden dan een foto van een lachende Heidi Klum, maar dat ze die ook wel weer vond passen, omdat ik altijd vrolijk ben. En voor haar was ik ‘not just a pretty face’, maar een hele waardevolle collega en de steun die ze o zo hard nodig had. Sindsdien kwamen er steeds meer lichtjes aan de donkere hemel en begon ze weer lol te krijgen in haar werk. Ze ging haar werk door een andere bril zien, voelde zich gesteund en voelde dat de hr-afdeling langzaam maar zeker op orde kwam en vooruit ging (zie de symbolische snelweg en roltrap.) De toekomst moet de rode ferrari voorstellen, daar durft ze nu wel van te dromen. Met kippenvel en zelf ook een brok in mijn keel heb ik zitten luisteren naar haar verhaal. Ik wist dat zij het zwaar had gehad en dat zij mijn aanwezigheid enorm waardeerde, maar dat het zo’n zware periode was geweest, heb ik nooit geweten. Omdat het anders werken is dan ‘thuis’, is het soms moeilijk in te schatten, wat je daadwerkelijk inbrengt in een organisatie. Maar na deze woorden is twijfelen niet meer nodig. Ik ben apetrots en blij dat ik haar zo heb kunnen ondersteunen en samen met haar de HR-afdeling weer aan het rollen heb gekregen. Mijn placement past dan toch mooi bij de slogan van VSO ‘Sharing skills, changing lives’. Na zo’n ontroerend en mooi moment moet er natuurlijk even een gehugd worden.

Een mooi moment voor de hele organisatie was de opening van de nieuwe counseling rooms. LifeLine begon 28 jaar geleden met een aantal vrijwilligers aan een keukentafel met het bieden van psychosociale hulp per telefoon en face-to-face. De organisatie groeit enorm en dus werd het tijd voor 2 nieuwe professionele en rustige counseling ruimtes met een aparte wachtkamer en een apart hoekje voor kinderen die voor hulp komen. Een kleur analyticus heeft advies gegeven over het interieur, door kleuren te kiezen die stress reducerend werken, rustgevend zijn en cliënten het gevoel geven dat ze open kunnen zijn. Speeches werden gegeven door onze national director, één van de vrijwillige counselors en de minister van Health and Social Services. Deze laatste dame mocht ook het lint doorknippen, alvorens alle gasten een rondleiding konden krijgen. Uiteraard was er ook goed te eten. In Namibië kun je niets organiseren zonder een fatsoenlijke hap of lunch. Je moet ook niet verbaasd opkijken, als je een collega vraagt hoe een meeting of training was, dat het antwoord is: ‘het eten was goed of karig.’ Over de inhoud wordt wellicht later nagepraat, maar dat is niet het belangrijkste om te melden!

Afgelopen weekend weer een weekendje weg geweest, het leven van een volunteer blijft zwaar. Met Joel samen ben ik naar Mount Etjo en waterberg geweest, beide op zo’n 2,5 à 3 uur rijden ten noorden van Windhoek. Veel te dure lodge met bubbelbad in Mount Etjo en gewoon weer heerlijk gekrampeerd aan de voet van de Waterberg. Even geen verhaal, maar wel veel foto’s.

P.S. 1: Dank iedereen die een tweedehands laptop heeft gesponsord en/of wederom geld heeft gegeven!
P.S. 2: Dank WOS radio voor het uitzenden van mijn oproep voor laptops.
P.S. 3: Paps, mams: tot over 2 nachtjes!