Holiday met paps en mams

Paps en mams zijn zaterdag 29 maart geland in Windhoek (mam begon als 1e te huilen, dus toen moest ik ook, allemaal haar schuld!) Zij zijn 4 weken op vakantie, waarvan we de eerste week met z’n 3-tjes doen in mijn bakkie. Pap en mam brachten een enorme hoeveelheid bagage mee, waarvan meer voor mij was dan voor henzelf, zo lief! Kinderkleding voor Maria’s OVC, 3 tweedehands laptops voor LifeLine/ChildLine en NANGOF, wat hockey shirtjes en (eindelijk sinds de beroving op 5 januari) mijn nieuwe camera, cameratas, card-reader etc. Ook hadden zij van diverse mensen lieve dingetjes mee gekregen: foto’s, kaarten, tekeningen van de neefjes, paas chocolaatjes en een kleine negen zakken stroopwafels (!!!) Heel lief, dank allemaal!
Zaterdag heb ik ze een tour langs mijn Windhoek leventje gegeven met onder andere een bezoekje aan mijn werk, waar op dat moment 2 counselors aan het werk waren op de crisislijn, een snel bezoek aan de OVC van moeder Maria (Ir, dank voor de kinderkleding) en de hockeytopper waar ik zelf aan mee deed tussen mijn kluppie, WOB en de nummer 1 op de ranglijst UNAM. Wij hebben uiteraard gewonnen met 4-1, waardoor wij nu aan kop gaan met nog 2 wedstrijden te gaan. Tot zover de sportberichten.

Zondag zijn we vertrokken naar het zuiden voor een bezoekje aan Keetmanshoop, waar het hoogtepunt was dat we gezien hebben hoe Cheetahs gevoerd werden en we er eentje zelfs mochten aaien! Niet echt eng, zolang het beestje geïnteresseerd was in zijn homp schaap en de andere cheetah ergens anders aan het eten was. Het werd wat stressvoller toen de andere cheetah klaar was met zijn ribbenkast en nog honger had… Onderweg al veel babboons, struisvogels, oryx, springbokkies, een jakhals en ander wild gezien. De diepste canyon van Afrika, the Fish river canyon was onze 2e bestemming, wat ikzelf wat vond tegenvallen. ’s Avonds heb ik p&m het braaien geleerd, het typisch Namibisch vleesfestijn op de bbq. Bij het dorpje Aus hadden we de meest unieke slaapplek. Bijna 7 kilometer van de weg en het hotel lagen ver uit elkaar enkele huisjes. Ons huisje, de boulder, was gebouwd om een megarots heen, die in beide slaapkamers en de woonkamer één van de 4 muren vormde. De tuin was zo ver als je kon kijken over de vlakte. Je had echt het idee dat de woestijn van jouw was. De zonsondergang over de vlakte, de mot etende gekko’s en de brutale grondeekhoorntjes die kwamen buurten, maakten het de meest geweldige plek. Via de desert horses, de enige wilde paarden ter wereld, zijn we naar Kolmanskop gegaan, een verlaten spookstadje. Vroeger toen hier de diamanten nog letterlijk voor het oprapen lagen, woonden hier alle medewerkers van de mining company. Foto’s in het museum laten zien dat mannen liggend in een rij op de grond met alleen een harkje de diamanten van de oppervlakte schraapten. Uiteraard werden die uitgevoerd naar Duitsland en de gouden eeuw, waar de Namibiërs zelf al weinig van hebben geprofiteerd, is nu over. Het oude stadje is vervallen en het woestijnzand heeft zich in elk huis grote bergen gevormd, waardoor ik weer heel gelukkig mijn camera kon volschieten. De beroemde rode duinen van Sossusvlei is onze laatste bestemming. We moeten halverwege de tour de 4x4 van onze gids laten staan en verder met de vrachtwagen, omdat ook sossus deels onder water staat.

Pap en mam zijn zaterdag vertrokken met gids Mattieu naar de kust en komen mij hier in het noorden nog opzoeken komende week. Ik ben zaterdag doorgereden naar het oosten van het land, waar global ed plaats vond, een door en voor VSO’ers georganiseerd educatief weekend. Het vindt 2x per jaar plaats, steeds op een andere lokatie en dit keer waren de San people het thema. Omdat ik later kom dan anderen, mis ik een deel van het programma. Maar het leukste is toch het weerzien met vele vrijwilligers die soms ver uit elkaar wonen en je dus bijna niet ziet. Tijdens het wachten of lange wandelingen in de bush worden de vakantiespelletjes uit de kindertijd weer naar boven gehaald. Naar mate de avond vordert worden er steeds meer nieuwe regels bedacht en de spelers steeds listiger, wat leidt tot hilarische momenten. De tijd gaat nu snel en het is jammer om te weten dat ik sommige vrijwilligers (die bijna weggaan of soms 8 tot 12 uur rijden van mijn stekkie wonen) niet meer ga zien. Ikzelf werk hier ook nog maar 9 weken, het gaat echt veel te hard!